4 horrory z Nicolasem Cagem

Nicolas Cage to amerykański aktor, reżyser i producent filmowy. Jest to ciekawa postać, nietuzinkowa, bardzo trudno go zaszufladkować. Zdarzało mu się grać w wybitnych filmach, ale także był dziewięć razy nominowany do Złotej Maliny. Można go kochać, potem nie lubić, a później znowu kochać… Poznajcie 4 horrory z tym aktorem. 

1. Właściwie nazywa się Nicolas Kim Coppola. Jest bratankiem znanego reżysera Francisa Forda Coppoli, ale nie chciał być z tym kojarzony, więc zmienił nazwisko. Nazwisko Cage przyjął od Luke’a Cage’a, jednego z superbohaterów Marvel Comics.
2. Stworzył swoją własną metodę grania Nouveau Shamanic. Często jego występy są uznawane za niekonwencjonalne i intensywne. Jego styl łączy głębię emocjonalną, instynktowną kreatywność i transformacyjne podejście do wcielanej postacie. Czerpie on inspirację z praktyk szamańskich, starając się nawiązać głęboką więź ze swoimi postaciami i opowiadanymi przez nie historiami.
3. Cage jest jedną z najbardziej hojnych gwiazd w Hollywood. Przekazał miliony dolarów na rzecz Amnesty International.
4. Kiedyś przyjechał do Polski na swoje urodziny i odwiedził Zgorzelec, bo jest zafascynowany postacią mistyka i filozofa Jakuba Boehmego, który tam kiedyś mieszkał. Podczas swojego pobytu w Polsce gwiazdor odwiedził także jego dom na Przedmieściu Nyskim i grób na cmentarzu w Görlitz.

„Pocałunek wampira” (1989) to amerykański horror komediowy w reżyserii Roberta Biermana. Film po którym Cage stał się pośmiewiskiem i memem, a jego kariera przeżyła wielki kryzys.

Peter Loew (Nicolas Cage) to narcystyczny agent literacki z Nowego Jorku. Nie lubi zobowiązań i jest skoncentrowany na sobie. Poza tym regularnie uczęszcza do psychologa. Pewnego razu poznaje tajemniczą Rachel (Jennifer Beals), idą razem do łóżka. Peter zaczyna uważać, że ta kobieta jest wampirzycą.

Film ten dla jednych jest komedią, ale niektórzy uważają, że jest to jednak dramat, a historia pokazuje stopniowe zapadanie na chorobę psychiczną człowieka, a nie jego przemianę w wampira. Oceńcie sami czy będziecie śmiać się czy płakać.

„Renfield” to amerykański film z 2023 roku w reżyserii Chrisa McKaya, oparty na opowiadaniu Roberta Kirkmana. Jest to kolejny film w którym Pan Cage gra wampira. Film odniósł sukces kasowy, zarobił 26,9 miliona dolarów.

Wampir – hrabia Dracula (Nicolas Cage), właśnie zamieszkał w Nowym Orleanie, od prawie stu lat towarzyszy mu jego wierny (nie z wyboru) pomocnik R. M. Renfield (Nicholas Hoult). Dostarcza on mu pożywienie i jest ofiarą jego toksycznych zachowań. W pewnym momencie Reinfield ma tego dosyć i zaczyna szukać pomocy. Odkrywa grupę samopomocy dla osób w związkach współuzależnionych i zaczyna się z nimi spotykać.

Całkiem zabawny horror, który jest zgrabną adaptacją historii o Draculi. Pewnie tak właśnie hrabia by się zachowywał we współczesnym świecie. Podjęto tutaj także ważny temat wychodzenia z toksycznych relacji i trudności jakie to nastręcza. Mogłoby być trochę więcej śmiesznych dialogów, ale poza tym fajnie się ogląda.

„Kolor z przestworzy” to amerykański horror science fiction z 2019 roku wyreżyserowany przez Richarda Stanleya, oparty na opowiadaniu „The Colour Out of Space” H. P. Lovecrafta.

Jest to historia rodziny Gardnerów, która przeprowadza się na wieś. Ich życie zamienia się w (różowy) horror, gdy na ich farmę spada tajemniczy meteoryt. Rzeczywistość naokoło nich się zmienia, nieznana substancja działa na wszystko i zaczyna się totalny obłęd.

Straszny i budzący niepokój film, myślę że dobrze oddał nastrój opowiadania Lovecrafta. Jest to bolesna historia rodzinna z wątkiem nadprzyrodzonym.

Ostatnim filmem jest postapokaliptyczny horror z 2024 roku w reżyserii Benjamina Brewera pod tytułem „Tuż po zmroku”.

Film, gdzie Nicolas Cage gra ojca. Akcja dzieje się na świecie, gdzie ludzie zostali wyeliminowani przez dziwne, dziki zwierzęta. Ojciec opiekuje się swoimi synami, starając się ich ochronić i nauczyć życia w tym strasznym świecie.

Zadziwiająco dobre postapo z fajnymi potworami. Pan Cage wypadł całkiem nieźle, chociaż bardziej to wygląda jak początek jakiejś historii niż cała historia.